Mode-atelier in Monti

Het handwerk

Ik heb nooit beweerd Rome te kennen. En als ik al dacht een en ander van de stad te weten, dan ben ik er dankzij mijn nieuwe baan wel achter gekomen dat er ook voor mij nog veel te ontdekken valt. Wie had er ooit vermoed dat je in het theater van Pompeius kunt dineren, daar waar ooit Julius Caesar vermoord werd? Reserveer een plekje tussen de muren bij Hostaria Costanza en beleef het zelf. Of dat er achter de Trevifontein ondergronds nog een prachtige insula te zien is, een ‘eiland’, zoals destijds de flatgebouwen van de armste Romeinen genoemd werden?

Deze en vele andere pareltjes heb ik ontdekt tijdens mijn werkgerichte wandelingen. De grootste hoeveelheid onbekende adressen ben ik echter tegengekomen in de categorie ‘shoppen’. Ik ben namelijk slecht op de hoogte van hippe winkels en bovendien heb ik een fobie: ik zet nooit een stap in een zaak die drie of minder kledingrekken bevat. Ik vind het doodeng. Dat zo’n verkoper dan op je af komt en vraagt of hij je kan helpen. Terwijl je niet eens weet wat je zoekt. En dat wat je ziet te duur is. Of niet van je gading. Kokoro heeft mij echter de ogen geopend.

Het ging zo: ik deed een nieuwe ronde adresjes, ditmaal in de wijk Monti. De buurt, grofweg het gebied tussen het Colosseum en station Termini, staat bekend om zijn jonge bars en designershops. En ik, die nog nooit een jurk heb gekocht in een andere winkel dan de ‘H&M’, zou de dag erna naar de Franse filmstad vertrekken om deel te nemen aan het 67e Festival de Cannes. Dus ik had echt wat nodig. Onder het mom van ‘ik ben aan het werk’ maakte ik een praatje met de sympathieke eigenaar David, terwijl ik sluiks een blik wierp op de textielwerkjes achter hem. Een hoop gek verknipte en weer vastgenaaide gordijnstoffen zag ik hangen, hoor. Maar dat is natuurlijk de ongecultiveerde mening van een modebarbaar.
Zodra wij ons zakelijk onderonsje achter de rug hadden en hij van het tweede doel van mijn bezoek op de hoogte was geraakt, pakte David her en der klerenhangers vandaan, mij daarbij met samengeknepen ogen nauwlettend bestuderend. Terwijl ik vervolgens lappen stof met bloemmotieven en streepjesvlakken aantrek in de paskamer, rekenen twee enthousiaste Italiaanse meiden hun zojuist aangeschafte kledij af. Handje contantje aan een tafel, die direct tegen de werkbank van de ontwerper stond. Naald en draad lagen er geduldig te wachten tot ze weer verder mochten werken, wat waarschijnlijk zou gebeuren zodra de invasie klanten de deur weer uit was. Maar eerst moest ík nog even afrekenen. Zeven tientjes maar, want geen enkel stuk in de winkel komt boven dit bedrag uit.
Toen ik een paar uur later in dezelfde wijk de couturier weer tegen het lijf liep en hij me een ciao-bellaatje toeriep, dacht ik, vrolijk zwaaiend met mijn fashionitem op zak: deze meneer verdient het, een klein steuntje in de rug. Hij is kokoro, in balans met hart en ziel. En dat was ik ook, toen ik een paar dagen later stiekem langs de suppoost de conferentiezaal van het ‘Palais des Festivals’ binnenglipte om op het podium gekke foto’s te maken. Dat durf ik dan weer wel.

Kokoro
Via del Boschetto 75
www.kokoroshop.it

 

100% Rome ligt vanaf februari 2015 in de winkel.