Op de fiets door Rome

Het rijwiel

Toen ik nog in Nederland woonde, stond ik er nooit zo bij stil, maar inmiddels weet ik: fietsen is een kunst. Een kunst die je nooit meer kwijtraakt. Vaardigheden die je waarschijnlijk nooit verleert, vergelijken we er bij ons dan ook mee (‘het is net als fietsen’). Toch is het niet voor iedereen even vanzelfsprekend: waar fietsen Nederlanders met de paplepel wordt ingegoten, zie je menig Italiaan door Amsterdam zwabberen op zijn huurfiets. Over het stuur vliegen, omdat hij niet weet van het bestaan van een terugtraprem. Zijdelings vallen, omdat zijn benen te kort zijn om de grond te raken.
Je hébt wel Italianen die fietsen, maar die vind je vooral in het noorden van het land. Beter gezegd: je ziet ook fietsers in Rome, maar ze zijn minder talrijk dan elders. Toch is de afgelopen jaren het fietsverkeer hier langzaam maar zeker toegenomen. Zoetjesaan verschijnen er meer fietspaden, de nieuwe burgemeester zorgt voor autovrije gebieden en bij de fietsenwinkels is het steeds langer op je beurt wachten. En zo leuk is dat, een praatje maken met een mede-fietser: ik stel me zo voor dat dat net zo gezellig is als het gesprekje tussen een roker die een andere roker een vuurtje aanbiedt of dat tussen twee hondeneigenaren die elkaars kwispelstaarters bewonderen: ‘Wordt uw zadel ook steeds gestolen?’ ‘Sleept ook u uw fiets iedere dag de trappen van het flatgebouw op?’

Mij fascineren echter tevens de driekoppige huishoudens met twee auto’s in hun bezit – Italië behoort tot de top 5 landen met de hoogste autodichtheid wereldwijd – die fietsers niet lijken te kunnen luchten: alsof ze expres hun auto net iets te dicht langs de stoep zetten in afwachting van het groene stoplicht. Of die benijdende blikken als je – kijk wel altijd goed uit – tussen de wachtende auto’s door zigzagt. Vaak krijg ik opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd, zoals ‘Wel goed trappen, hoor!’ of ‘Je bent gek!’ En soms ook iets bemoedigends, bijvoorbeeld van die getrainde wielrenner die me glimlachend voorbij rijdt op de Gianicolo (‘Dit stuk is voor gevorderden!’).
Ja, ik hou van fietsen en van de vrijheid die het me geeft, maar sinds ik deze heuvel dagelijks moet beklimmen, kun je me wel eens horen klagen. Mijn pas in de stad aangekomen vriendinnen lachen dan wel: ‘Wat een conditie heb jij!’ Maar wacht maar af: als je eenmaal voltijd werkt en de nieuwigheid eraf is – want wat is het leuk exclusief genoemd te worden omdat je met de fiets komt – dan zul je zien dat je wat makkelijker wordt. Als het met bakken uit de de hemel komt en je zonder regenpak (waar vind je dat hier?) lange afstanden moet afleggen, zou je zomaar je fiets thuis kunnen laten en je vriendje bellen om je met de auto te laten halen. Wat? Of ik medeplichtig ben aan de hoge autocijfers in dit land? Welnee. Ik blíjf dol op de fiets en geniet er enorm van om bij het ochtendgloren de frisse wind door mijn haren te voelen waaien, als ik over de Engelenbrug rijd en de vogels doe opvliegen in mijn vaart. Maar ja, op den duur word je hier wat Italiaanser, wat Romeinser. En dát vind ík dan stiekem toch eigenlijk best wel weer een beetje leuk.