Naar het ziekenhuis

De kliniek

Heb je je wel eens afgevraagd waarom bus H bus H wordt genoemd? De bus, die van station Termini naar het westen van Rome rijdt, verbindt enkele belangrijke ziekenhuizen via één lijn. Wie van buiten Rome komt, kan zo makkelijk bij een van deze klinieken terecht. Vandaar dat de lijn – als enige in de hele stad – niet met een nummer wordt aangeduid maar met de letter H, het internationale symbool voor hospitals.

Neem je deze bus vanaf het centraal station, dan kom je als eerst het Fatebenefratelli-ziekenhuis op het Tiber-eiland tegen. Vervolgens rijd je langs het voormalige Ospedale San Gallicano, tegenwoordig een gezondheidscentrum voor etnische minderheden. Het derde ziekenhuis, net als beide voorgaande te vinden in Trastevere, is het Nuovo Regina Margherita. Wie blijft zitten tot de bus om de voet van de Gianicolo rijdt, passeert vervolgens het San Camillo en het Forlanini (tegenwoordig gefuseerd) en het Lazzaro Spallanzani, nu een instituut gespecialiseerd in infectieziekten.

Er zijn dus genoeg mogelijkheden om behandeld te worden. Maar er is meer: verspreid door de stad vind je medische eenheden, ASL genoemd. In zo’n Azienda Sanitaria Locale kun je terecht voor uiteenlopende zaken, van behandelingen tot bloedonderzoeken. Het is niet altijd makkelijk om voor elkaar te krijgen wat je van plan bent. Soms staat er zo’n lange rij bij de kassa, waar je het verwijsbriefje van de huisarts om moet zetten naar een afspraak met de specialist, dat je onverrichterzake naar huis keert. En ís het je gelukt om te betalen, dan is er misschien op dat moment geen arts voorhanden.

Je kunt ervan uitgaan dat je ochtenden uit moet trekken om bepaalde zaken gedaan te krijgen. Dat is niet erg, maar stel je er op in. Neem bijvoorbeeld iets te lezen mee en verbaas je niet als de dokter een uur te laat komt. Op privacy moet je al helemaal niet rekenen: met zijn zessen in een kamertje van 10 m² zitten om bloed te laten prikken is normaal. Je kijkt niet meer op als jouw elleboog die van die kreupele meneer naast je raakt. Bij de gynaecoloog is het tevens vaak slikken. Lig je wijdbeens in de stoel, dan wandelen er gerust twee andere mensen dan de behandelend arts de kamer in – op de gang kun je de wachtende dames zien zitten.

Urinemonsters nemen is ook niet prettig. Veel wc’s beschikken niet over zeep, papier, wc-bril of klerenhaakjes: dat is flink kliederen in het plastic bekertje, waarin op kinderfeestjes limonade wordt geschonken. Als je dat daarna door de wachtkamer met je mee moet dragen, kan het schaamrood je op de kaken komen te staan. Soms heb je geluk: dan kun je een maatbekertje kopen. In de hoofdhal uit de transparente automaat, die tevens luiers met een luide plof in de lade laat vallen.

Toch zit er een positieve kant aan het Romeinse gezondheidssysteem. Zo zijn de artsen doorgaans professioneel en zijn de sociale voorzieningen zo geregeld, dat iedereen voor niks of voor een kleine bijdrage sanitaire zorg kan genieten. Sommige ziekenhuizen, zoals het Fatebenefratelli, beschikken over een automatische telefoondienst: hierdoor word je herinnerd aan je eerstvolgende afspraak. Bovendien beschikt dit gebouw over bijzondere schilderijen en glas-in-loodramen. En kijk eens naar buiten: wat een uitzicht over de rivier. Je zou er haast spontaan beter van worden.

Tessa Vrijmoed is auteur van reisgids time to momo ROME 
en van nieuwsplatform Beyond the Colosseum.

Het Fatebenefratelli-ziekenhuis op het Tiber-eiland heeft een uniek uitzicht.

Schilderij in de Groene Zaal van het Fatebenefratelli.

Glas-in-loodraam in het ziekenhuis op het Tiber-eiland.

Van ziekenhuis naar ziekenhuis – of gewoon een stadsritje?