leven in Rome anno 2021
Het Nieuwe Rome heeft meerdere gezichten. De lucht is fris en de auto’s zijn tot een minimum gereduceerd. De stad mist haar toeristen enorm, maar kan de angst van haar inwoners als kiespijn missen. De sampietrini-keien halen opgelucht adem en kunnen eindelijk weer communiceren met de monumenten die boven hen uit rijzen. Maar het gezucht van de B&B’s klinkt droevig tussen hun lege muren.
Het zijn vreemde tijden. Niemand heeft meer afspraken en lijkt daar amper last van te hebben. Hoewel we tot voor kort met z’n allen verbazingwekkend druk waren met belangrijke dingen. Maar wie ver van het epicentrum van het virus zit, heeft eigenlijk niet te klagen. Dat wij ons opgesloten voelen thuis is daar niks bij. Dat we onze peuters op en neer laten rennen in de gang. Dat we ons schuldig voelen als we op de fiets naar het centrum gaan. Dat we rode ogen hebben van het staren naar beeldschermen. Het is het nieuwe lijden van ons stadsmensen.
Inmiddels is er een week voorbij sinds mijn eerste bericht over de effecten van het coronavirus in Rome. En ik zal eerlijk zijn: ik ervaar de huidige situatie als een nachtmerrie. Isolement Het beklemmende gevoel omdat er amper iemand op straat loopt. Het binnengeroepen worden in de supermarkt om vervolgens op afstand boodschappen te doen.... Continue Reading →
De vakantiedrukte in de Sint-Pieter is te merken, het is stampvol. Of ik per direct een privé-rondleiding wil geven aan ene Ashton K., vraagt mijn bazin. Ashton Kutcher, bedoel je, zeg ik grappend, tuurlijk, waar is-ie?! Daar staat hij, antwoordt ze met wijd opengesperde ogen een quasi onopvallende wenk naar rechts makend. Ik volg haar gebaar. En daar staat ie inderdaad. Op zo’n twee meter afstand.
Het valt me op dat de Romein er de laatste tijd bekaaid af komt in de Nederlandse media. Zijn bescheiden drankgedrag wordt op de hak genomen, over niet zwemmen na het eten wordt gelachen en anekdotes over luie of onprofessionele werknemers lijken aan de orde van de dag. Maar is dat terecht?
De lente wil zich nog niet echt laten zien. Ook al is het mei, de temperatuur ligt al weken laag. Een zwak zonnetje begeleidt me als ik over de Ponte Sisto de rivier oversteek. Iemand tikt me op de rug.
Haast iedereen kent de zondagsmarkt van Porta Portese. Maar ben jij wel eens op het marktterrein geweest als de kramen weg zijn en de vuilniswagens nog moeten komen? Zo vanaf een uur of vier kan het schatzoeken beginnen: wat was niet interessant genoeg voor de koper, maar bezorgt een glimlach of zelfs vreugdedansje bij de... Continue Reading →
Brunchen in een wegrestaurant en koffiebroodjes snaaien op Schiphol, dat is hoe ik tegenwoordig mijn dierbaren in Nederland laat weten dat ik om hen geef. En het breekt mijn hart. Want ja, emigreren is leuk en aardig, maar je moet er heel wat voor opgeven.
Sinds 30 november kun je op Netflix ‘Baby’ zien, een nieuwe serie die zich afspeelt in Rome. We volgen de dagelijkse beslommeringen van een groep rijke scholieren. En in het bijzonder twee tieners, wiens leven langzamerhand een nieuwe richting neemt...
Rome schiet nogal wat tekort op het vlak van kindvriendelijkheid. Ik help kersverse ouders graag met een Top 20 van eetgelegenheden waar je de mogelijkheid hebt tot het verschonen van je baby.
Het Colosseum voorbij 