De garage van Adelmo

De auto

Negentig auto’s rijden er iedere dag naar binnen. Daar horen negentig gezichten bij met negentig verschillende verzoeken. “Ik kom de Panda om twee uur ophalen.” “Kun je die rode een wasbeurt geven?” “Mijn motor wordt straks teruggebracht door de monteur, geef je me dan een belletje?”

Adelmo runt al sinds 1975 de garage van zijn vader, net achter Trastevere. Hij kent al zijn klanten en weet precies wie welke wensen heeft en hoe lang iedereen weg blijft. Dat is belangrijk, want de ruim honderd beschikbare parkeerplaatsen moeten efficiënt worden opgevuld. Je hebt er wie zijn auto maar één keer per maand gebruikt voor een plezierritje: zo’n ding kun je dan wekenlang wegmoffelen achter andere rijen auto’s. Maar wie zijn wagen dagelijks nodig heeft, moet er makkelijk bij kunnen. Het levert flink wat gepuzzel op in de beperkte ruimte van de garage van Adelmo, die in een moment van pauze graag een sigaret rookt. Zijn harige, betatoeëerde arm beweegt langzaam van en naar zijn mond. Met een knikje verwelkomt hij zijn clientèle, van wiens komst hij automatisch op de hoogte wordt gesteld door de rinkelende bel halverwege de steile helling.

Het is niet makkelijk om rond te komen deze dagen. Aan huur betaalt de eigenaar 8,5 mille per maand. Een flink bedrag, en een stuk hoger dan wat het 41 jaar geleden was. Maar zijn klanten meer geld vragen, dat kan hij niet over zijn hart verkrijgen. Je bouwt toch een zekere vriendschap op en die wil je niet kwijt. En dus komt het erop neer dat, waar je vroeger met deze baan een rijkelijk belegde boterham kon verdienen, je er tegenwoordig ternauwernood brood van kunt kopen.

Marco kwam in 1991 met de bus naar Italië. Vanuit de Filipijnen. Het was een acht dagen durende reis waar hij nog steeds met afgrijzen aan terugdenkt. Hij kwam zijn vader achterna, die toen al in de garage van Adelmo werkte. De souplesse waarmee Marco auto’s parkeert is bewonderenswaardig. Hij is in staat om op een stuk van slechts vijf meter zo’n snelheid op te bouwen, dat de onverwachte draai die hij maakt om een openstaand parkeerplekje te vullen de omstanders de adem in de keel doet stokken.

Als je hem vraagt naar zijn droom, dan geeft hij een verbazingwekkend antwoord. Nee, hij hoeft geen blinkende bolide of een werkweek die uit minder dan zeven dagen bestaat. In het ‘huiskamertje’ in het souterrain van de garage kookt hij ’s avonds voor zijn vrouw; samen verlangen ze naar hun studerende kinderen, die al jaren op meer dan tienduizend kilometer afstand wonen.

Adelmo en Marco zijn goed bevriend geraakt. Zelfs zo goed, dat ze een huis delen in een buitenwijk van Rome. De een legt iedere dag het traject af met zijn Mercedes, de andere met de trein – want ja een auto, die kost geld. Ze zijn blij met hun baan. De duisternis waarin het grootste deel van de taak zich afspeelt, deert hen niet meer: je raakt eraan gewend. Maar het dynamische karakter van het werk, het af en aan rijden van mensen met hun eigen verhaal, dat maakt dat iedere dag toch weer de moeite waard is.

De bel rinkelt. Een meisje komt binnenrijden. Ze is een van die gekken die Rome op de fiets doorkruisen en het ding in een autogarage stallen. Met de wind nog in de haren zet ze haar tweewieler neer. Behendig en subtiel, alsof het een Porsche is. Marco en Adelmo wensen haar een goede avond, terwijl ze langzaam de hellende inrit oploopt.

* * *

Volg ook Beyond the Colosseum, de internationale nieuwspagina van Tessa Vrijmoed