Het Colosseum voorbij

Ik kom een kamer binnen en mag tussen de redactiecomputers mijn praatje voorbereiden. Hoeft niet, maar ik vraag zelf naar een studiemomentje. Koortsachtig staar ik naar de aantekeningen die ik in het vliegtuig heb gemaakt. Het bord dampend eten dat iemand mij intussen heeft gebracht, blijft haast onaangeroerd staan. Dit gaat niet. Ik lees wel, maar ik registreer niets. Basta. Net op dat moment komt er iemand binnen. Er is een plekje vrij bij visagie.

In de visagiekamer ontmoet ik Thijs Römer en Roel van Velzen, een van de andere tafelgasten. Relaxt stellen ze zichzelf voor, terwijl ik, schaapachtig lachend, de bn’ers mijn eigen naam noem. Ondertussen begint Jacqueline mijn gezicht te bewerken. Flop, flop, flop, enkele streken met een of andere wonderfoundation en zo hee, wat een gaaf gezicht heb ik opeens. Waar koop je zulke make-up? En wier wangen zal het kwastje ooit eerder beroerd hebben: Anouk, Yolanthe, Saskia Noort? Zelfs de mascara wordt aangebracht met een souplesse die van jarenlange ervaring getuigt. Vijf minuten draaien met de krultang en even later loop ik met een filmsterrenkapsel door de foyer van het hotel. ‘Opschieten, het dansprogramma vóór de uitzending is net afgelopen. Zodra de reclame voorbij is, moet jij op.’

Het publiek zit al klaar. Zijn mijn broer en zus er ook? Ik zie ze niet. Dan neem ik plaats. Naast meneer Römer. ‘Je ziet er mooi uit,’ zegt ie. Hij ziet dat ik zenuwachtig ben. ‘Komt goed’, voegt hij eraan toe. En dan begint het. Mijn benen bungelen van de hoge stoelen – altijd gedacht dat het lage fauteuils waren. Het uur waarin ik aan tafel zit vliegt voorbij. Als het mijn beurt is, probeer ik volzinnen te gebruiken zonder ‘eh’ te zeggen of te denken aan mijn tantes die met een fantaatje op de bank naar me zitten te kijken. In een reclameblok scan ik nogmaals door het publiek. Ja, daar zitten ze! Ik voel me net dat vijfjarige meisje dat haar eerste balletvoorstelling danst en glunderend naar haar familieleden zwaait.

Na afloop valt er een last van me af. Het ging eigenlijk helemaal niet zo slecht, mijn eerste keer voor een miljoenenpubliek. Ik omhels mijn broer en zus en we maken wat gekke foto’s. Dan vraagt Humberto of we mee naar boven gaan, naar de green room. Waarom die zo heet is me een raadsel, want er is nergens groen te zien. Het is de kamer waar ik eerder op de avond werd ontvangen. Enkele andere tafelgasten zijn ook aanwezig en we krijgen een drankje. Complimenten alom (‘Zie je nou wel dat er niks aan was!’).

En dan begint het kletsen. Ik vraag Thijs wanneer hij weer eens een rol in een Griekse tragedie gaat vertolken. Ik had namelijk zo van Medea genoten een paar jaar geleden, delen zelfs aan leerlingen in de klas laten zien. Hij graaft in zijn geheugen en duikt zo De Grote Drie van weleer op: Aeschylus, Sophocles en Euripides, van wie hij allemaal stukken ten tonele heeft gebracht. Dan – kan mij het schelen – vraag ik om een handtekening voor mijn vriend: die loopt namelijk, sinds hij Nieuwe Buren heeft gezien de hele tijd door het huis te zeggen dat dingen ‘focking cool’ zijn, in de overtuiging dat wij allemaal spreken zoals Thijs’ alter ego Stef. Vooralsnog kan hij in het Nederlands overigens amper zeggen hoe hij heet.

De rest van de avond blijf ik geïntrigeerd door het fenomeen Tan. Vol aandacht luistert hij naar me als ik beknopt mijn Italië-avontuur uit de doeken doe. Zelf heeft hij vloeiend Italiaans geleerd door La Gazzetta dello Sport vaak te lezen. Iedere dag bepaalt Humberto wie er die avond aan tafel zit. Hij weet veel over muziek, leest de boeken van alle gasten, schrijft zelf en vooral: hij is geïnteresseerd in zijn medemens. Als hij in de vroege uurtjes dj gaat spelen, zie ik mezelf in een onwerkelijk moment heupwiegend om hem heen draaien. We schudden met de billen op merengue-muziek, maar de alleskunner troeft de green room af door de kamer door te spinnen.

Wat een absurde avond. Ik ben blij dat het voorbij is. Want vandaag heb ik een enorme pukkel op mijn neus en daar kan geen enkele foundation wat aan doen.

* * *

Na het voetbalincident op 19 februari 2015 zijn prachtige initiatieven ontstaan om bij te dragen aan het herstel van de schade op Piazza di Spagna. Doneren kan nog steeds via Wij Zijn Romeinen en Salviamo La Barcaccia. Voor wie houdt van kunst. En van Rome.