Straatmuzikant Andrea

De artiest

Het is zaterdagmiddag en ik fiets door de Via del Corso. Alhoewel, fietsen kun je het niet noemen: er is zoveel volk, dat ik nauwelijks kan trappen. De winkelstraat is op zijn drukst, had ik maar niet uitgerekend nu deze route moeten nemen… Ouders met kinderen aan de hand en zoenende stelletjes, het is een drukte van jewelste. Een jongeman in clownspak blaast ballonnen op en maakt er sabels van die eigenlijk meer op piemels lijken. Op zijn karretje staat geschreven: “Help me that I have to marry.” Ik snap pas wat hij bedoelt als ik de Italiaanse tekst eronder lees: hij zamelt geld in om zijn bruiloft te financieren. Een groepje breakdancers aan de overkant heeft een hoop toeschouwers om zich heen en de leden tollen één voor één over de ruwe stoeptegels.

Even verderop zie ik een jongen die een sjekkie dichtlikt. Er staat een klein stoeltje naast hem met ervoor iets wat lijkt op twee gigantische, op elkaar gestapelde wokpannen. In de bovenste ‘koepel’ zitten enkele ronde holtes. Wat zou je daar mee kunnen, vraag ik me af? Als de sigaret op is, wordt mijn vraag beantwoord. Twee handen bewegen razendsnel over de halve bol, getrommel hier, getrommel daar. Het geluid dat het instrument maakt doet in de verte denken aan dat van een xylofoon, alleen klinkt dit doffer. Het instrument heet ‘handpan’, bestaat pas vijftien jaar en is uitgevonden in Zwitserland, zo vertelt het bordje naast de muzikant.

Steeds meer mensen verzamelen zich om de jongen heen. Ze kijken nieuwsgierig naar hem en zijn instrument. Net als ik. Hij zal een jaar of 25 zijn, heeft kort zwart stekelhaar en een opvallende oorbel in zijn linkeroor. Ik bekijk hem wat beter totdat…verrek, het is Andrea! Als het liedje afgelopen is, krijgt Andrea een applaus. Mensen gooien wat muntgeld in zijn muziekdoos en dankbaar kijkt hij de kring rond. Dan kruist zijn blik de mijne en er verschijnt een grijns op zijn gezicht. “Tessa, wat leuk om jóu hier te zien!” Het genoegen is wederzijds en terwijl de menigte afdruipt, praat ik bij met mijn ex-collega, die ik hier toevallig ben tegengekomen. Twee jaar geleden stonden we dagelijks in de Sint-Pieter, nu zijn we andere paden in geslagen. “Toen mijn contract niet werd verlengd, besloot ik het ruime sop te kiezen,” vertelt hij me. “Tegenwoordig verdien ik honderd euro, met twee uurtjes werk: dan wordt het makkelijk om die schrale Vaticaanse centen te vergeten, nietwaar!” Inmiddels woont hij samen met zijn vriendin, waardoor het geld dat hij daarnaast op bruiloften verdient hard nodig is voor de huur. Daar is lef voor nodig, om zo’n carrièreswitch te verwezenlijken…

Na een korte winkelronde kom ik even later terug bij Andrea’s standplaats. Maar wat is dat? Een politieagent stapt uit zijn blauwwitte wagen en stevent op de artiest af. Ai, zou hij een boete krijgen? Nieuwsgierig naar wat er aan de hand is, kom ik stiekem een beetje dichterbij. Over de schouders van de ongeschoren agent, krijg ik te horen dat Andrea te vroeg met zijn straatmuziek is begonnen: het is 15:55 uur en je mag pas spelen vanaf vier uur ‘s middags.

Italianen moederskindjes, behoudend en weinig punctueel? Drie stereotypen ontkracht in één middag tijd. Maar muzikaal zíjn ze, dat dan weer wel.

Nieuwsgierig naar het muzikale talent van Andrea Baldasseroni? Neem een kijkje op zijn pagina en reserveer hem voor je evenement!