Filmopnames James Bond

De agent

“The name is Bond, James Bond.” Ik geloof niet dat er iemand op de wereldbol rondloopt die deze bekende filmzin níet kent. Dat blijkt deze weken ook wel, waarin Rome op zijn kop staat vanwege de opnames van de nieuwste Bond-film Spectre, in bioscoopzalen verwacht vanaf november dit jaar. Voetbalschandalen, verkiezingen, er gebeurt van alles in de wereld, maar de Italiaanse hoofdstad is in de ban van het aller-allerlaatste nieuws en laat de liefhebbers van de fictieve geheim agent onrustige dagen doorbrengen in afwachting van de filmlocatie van die avond. Duidelijkheid is er amper tot niet en er worden via de media zelfs onwaarheden naar buiten gebracht: zo blijkt acteur Daniel Craig helemaal niet met lichte verwondingen aan het hoofd naar een ziekenhuis in Engeland te zijn overgebracht, maar zijn deze kleine leugens verspreid om het alter ego van 007 wat privacy te gunnen.

Dit heb ik vernomen van het hoofd van de artsen op de set, een jonge dokter met wie ik via via in contact ben gekomen: ik zou immers mezelf niet zijn als ik niet mijn best zou doen om proberen een beetje mee te gluren in dit multinationale filmspectakel. Omwonenden wordt vriendelijk verzocht zich tijdens de opnames tegen een kleine schadevergoeding van 100 euro binnenshuis te sluiten, ikzelf sta drie avonden lang in de startblokken om via bovengenoemde meneer op de set binnen te geraken. Helaas kampt de filmcrew echter met technische problemen, waardoor het me onmogelijk gemaakt wordt met het bezoekerspasje, dat al die tijd nota bene voor me klaar ligt, dichterbij de bolides en sexy avondjurken te komen. Verdorie, wat baal ik hiervan. Ja, ik had kunnen wachten, tot een uur of vier ‘s nachts, toen de opnames eindelijk weer verder gingen. Maar dat heb ik niet gedaan.

In plaats daarvan ga ik op een van de bewuste avonden op de bonnefooi naar de filmset, in de hoop dat de camera’s alsnog weer zullen beginnen te draaien. Het is tevens een poging om mijn geheimzinnige tussenpersoon, die via de app continu berichtjes stuurt over de laatste ontwikkelingen, eens in levenden lijve te zien. Als ik op de locatie langs de Tiber aankom, blijkt er niet veel over te zijn van de pittoreske aanblik van de Ponte Sisto. Het wemelt er van de belangrijke meneertjes die me gebaren niet hier, maar ook niet daar te staan. Maar ik ben niet de enige. Om mij heen bestelt menigeen midden op straat zogenaamd een martini ‘shaken, not stirred’ om vervolgens in lachen uit te barsten met zijn vrienden. De arts die mij naar binnen had willen binnen loodsen, blijkt een lange, stoere Italiaan te zijn die stiekem een paar prachtige foto’s heeft gemaakt naast de snelle auto’s van de Britse undercoveragent. Helaas, mij is het niet gelukt. Maar ik kijk nu al uit naar het najaar, om weg te kunnen zwijmelen bij James’ one-liners, versiertrucs, ontsnappingspogingen en meedogenloze blikken.