Het gekets

Via de openslaande deuren bereikt het gekets mijn raam. De kale muren op het nietszeggende parkeerplaatsje beneden bij het huis zorgen daar wel voor. Op het eerste gezicht zou je niet denken dat zich hier een biljartzaal bevindt. De opening tussen twee huizenblokken langs de drukke verkeersstraat valt nauwelijks op. Op de muur staan de letters ‘Sala biliardi’ geschilderd en wat ondeugend onkruid kruipt omhoog langs de zwarte bal. Aan het eind van het laantje staan een paar jongeren voor de ingang te kletsen. Hun stemmen dringen tot de omringende flatgebouwen door die neerkijken op de bescheiden entree. Soms hang ik uit het venster en kijk ik naar de pauzerende spelers die met een gebogen been tegen de buitenwand leunen, terwijl één hand een sigaret vasthoudt en de ander door het haar woelt.

Om een idee te krijgen van hoe zo’n tent er van binnen uitziet, trek ik op een goede avond  de stoute schoenen aan. Het is een uur of negen, etenstijd voor de Italiaan, en daarom is het zo goed als leeg binnen. De weinige aanwezigen onderbreken direct hun spel, om van het vilten veld op te kijken naar die jongedame met zwierig rokje en slechts een sleutelbos in haar hand, die binnen komt stappen. ‘Wie van jullie werkt hier?’ Vanuit een hoek komt er een grote vent op me af. Hij kijkt heel even vriendelijk naar me, maar is druk bezig met zijn telefoon. ‘Ik ben de baas. Emiliano. Kan ik je ergens mee helpen?’ Hij richt zich direct weer op zijn mobieltje. Ik vraag hem hoe dat nou werkt, in zo’n circolo sportivo, zeg dat ik onderzoek doe naar Italiaanse sportverenigingen, voor mijn nieuwe boek. Het leugentje werkt en nogmaals onttrekt hij zijn blik van het schermpje. ‘Echt waar?!’ Maar zijn aandacht is van korte duur. Ik gluur met hem mee en zie nu wat hem zo afleidt: een potje biljarten. Het is me wat. De eigenaar van een biljartclub speelt hij het spelletje digitaal, terwijl al die groenbruine tafels naar hem staan te loeren.

Nadat Emiliano gewonnen heeft, kom ik van alles te weten over de plek. Hij runt de tent pas vier jaar, maar deze bestaat al veel langer. Er wordt niet tegen geld gespeeld, dus hustlers die verleid worden door the color of money vind je er niet; desondanks hangt er een poster die verwijst naar de grote klassiekers uit het kaatsende-ballengenre. De gasten variëren in leeftijd van 16 tot 60 jaar en voor een tientje kun je tot twee uur ‘s nachts spelen. Trots wordt mij de vitrine getoond met alle cups die er in de loop der jaren door clubleden zijn gewonnen. Hij doet prachtig dienst als decoratie van de ruimte, die verder gesierd wordt door een bar waar bier en sterkedrank wordt verkocht.

Als ik even later de trappen van mijn huis oploop, hangt de ietwat muffe geur van stof en grappa nog in mijn neus. Er zijn er vast die de zaak liever niet onder hun huis hadden gezien. Ik niet. Ik hou van het gekets en geklets dat als een atonaal muziekstuk met de zoele lucht mijn kamer binnen komt waaien.