Boekenweek 2016

Nominatie schrijfwedstrijd Boekenweek

Met onderstaand stuk is Tessa D.M. Vrijmoed genomineerd in de nationale schrijfwedstrijd rondom de Boekenweek 2016, waarvan het thema ‘Duitsland’ is. Tessa koos haar ervaringen als beginnend reisleidster Duits in het Vaticaan voor deze bijdrage, die – aldus de jury – ‘uitgelezen moet kunnen worden in de tijd waarin je een sigaret oprookt’.

Ins kalte Wasser geworfen werden

Met knikkende knieën kijk ik de kring rond. Wat heeft die meneer een strenge snor. En dat meisje daar, heeft ze echt een notitieboekje in de aanslag? Het stel erachter lijkt zich nu al te vervelen, nee hè, dit gaat vast helemaal fout…

Het is tien uur ’s ochtends en ik sta in de Sint-Pieter. Ik ben deze week begonnen als reisleidster in de basiliek, maar ik heb amper twee Engelse rondleidingen gedaan of mijn baas gooit me in het diepe: ‘De volgende tour Duits is voor jou.’ ‘Maar u had gezegd dat ik daar nog wat weken op mocht studeren…’ sputter ik tegen. Het heeft geen zin: ik krijg mijn microfoontje opgespeld en de Duitsers maken hun oordopjes klaar.

Daar ga ik dan. ‘Willkommen im Vatikan.’ Ik spreek langzaam, dan heb ik misschien genoeg woorden om vijf kwartier mee te vullen. En meer tijd om na te denken over wat ik zeggen moet. Oef, die naamvallen… Het zweet breekt me uit. Das Altar. Der Altar. Die Altar. Ik weet het niet. Geen van de drie opties klinkt me natuurlijk in de oren. Of ja, eigenlijk wel. Das. Maar dan is het vast een van de andere. Weifelend schuifel ik over het marmer, terwijl ik de groep links en rechts wereldberoemde kunstwerken laat zien. Dan sta ik stil. ‘Jetzt befinden wir uns vor der…’ Potverdrie. Hoe zeg je dat, doopkapel? ‘Ehm..vor der Kapelle wo man, wie heisst das, mit Wasser ein Kind…’ stamel ik, terwijl ik met mijn armen doe alsof ik een kind aan het wiegen ben. Ik schaam me vreselijk. Ik wou dat het voorbij was. Ik ga dit nooit meer doen. Nooit meer. Glimlachend zegt iemand uit het gezelschap ‘Taufkapelle’. Oef, gered.

En zo kwam het dat ik, mede dankzij de reddende engel tijdens mijn eerste tour, uiteindelijk maar liefst drie jaar in het Vaticaan Duitse rondleidingen heb gegeven. Ik wist voortaan wat ‘Taufe’ betekende. Leerde tegelijkertijd dat ik ‘doop’ niet met ‘duif’ moest verwarren (Taube). En al helemaal niet met ‘Teufel’ (duivel). Om te oefenen keek ik Duitse tv en veranderde ik de taalinstellingen op mijn telefoon. Ik kreeg briefjes van vriendelijke klanten in mijn hand gedrukt, waarop het verschil tussen ‘als’ en ‘wenn’ uitgelegd werd. Of ik ontving versluierde complimentjes, dat mijn manier van praten zo ‘niedlich’ was. Wist ik veel dat dat ‘schattig’ betekende.

Als er íets is wat ik heb geleerd van mijn tijd in de Sint-Pieter, dan is het wel hoe hartelijk Duitsers kunnen zijn. Zonder hun geduld en toeschietelijkheid had ik deze carrièrestap niet kunnen zetten. En Duits een kille taal? Hoe kom je daarbij. Kleurrijk zou ik liever zeggen, vooral als je mozaïeken en praalgraven beschrijft. Ja, mijn vuurdoop in het Vaticaan was absoluut een sprong in het diepe. Al wordt een Duitser dan weer in koud water geworpen.