Een beetje Italiaans

De omslag

Het maakt niet uit of je uit Groningen komt of uit Limburg. Of je kleding verkoopt of advocaat bent. Of je ‘zeven’ zegt of ‘zeuven’. Ben je Nederlandse en woon je in Italië, dan overkomt het je, vroeg of laat.

Je kunt er tegen vechten en doen alsof het jou niet de pakken krijgt. Stug je haar in een half uitgezakt knotje blijven dragen en naar feestjes gaan met hooguit wat mascara op. Een broodje eten tussen de middag of voor het diner etensresten uit de koelkast door de pasta roeren. In weer en wind de fiets pakken of ‘s avonds op de nachtbus staan wachten. Punt is dat je het op een gegeven moment niet meer volhoudt: je veritaliaanst.

Ik ken brave Zeeuwse schooljuffen die voorheen met onverzorgde handen voor de klas stonden maar wier nagels nu met glanzende kleurgels versierd op het bureaublad trommelen. En ik heb een vriendin, een blonde, zelfbewuste meid uit Noord-Brabant van eind twintig, die altijd het achterste van haar tong laat zien. Maar als we dan eens een avondje uit hebben, kijkt ze continu op haar telefoon, om te kijken of haar vriend al te wachten staat met de auto. Soms echter heeft ze de terugreis niet van tevoren geregeld en belt ze hem uit bed. Komt hij in zijn pyjama toch naar haar toe gereden om haar thuis te brengen. Of staan we samen op de bus te wachten, maar duurt het ‘r toch net iets te lang en grijpt ze alsnog naar haar telefoon. Alsof de arme jongen half Rome kan doorcrossen en dan nog eerder kan zijn dan de bus, die volgens de mobiele app een minuut of twintig later aan zou moeten komen!

Ja, veel Nederlandse dames die in Italië wonen, passen zich langzaam aan de dames op locatie aan. Als je hier woont, ga je vanzelf je haar stijlen en je ogen aanzetten met zwarte lijnen. Niet alleen omdat je anders uit de toon valt op feestjes, maar vooral omdat je nieuwsgierig raakt naar hoe het jóu zou staan. Wat lunchen betreft: een boterham met kaas is praktisch en best lekker. Maar een warme maaltijd tussen werkuren door: wow! In het verlengde hiervan leer je het snel af om pasta als eenpansmaaltijd te beschouwen en alles wat je lekker vindt door elkaar te roeren. En, trots als ik ben op mijn onafhankelijkheid, het komt toch geregeld voor dat ik aan het begin van de avond een rondvraag doe onder de gasten naar wie er bij mij in de buurt woont. Dat ik dus mijn lift naar huis na afloop van het etentje direct veilig aan het stellen ben. Lekker warm in de auto naar huis gereden kan worden. Terwijl mijn fiets maar staat te verroesten en die nachtbussen zonder mij doorrijden.

Beste lezeres, geef het maar toe: je hebt jezelf in minstens één van bovengenoemde punten herkend. Niet? Dan woon je waarschijnlijk nog niet lang genoeg in Italië.