Het altaar
De opkomst van het opmerkelijke duo beloont de wachtenden. Met vierkante billen zitten ze op de koude grond, als de accordeonspeler verschijnt. Hij lijkt wel een dakloze straatmuzikant. Zijn huid is haast zwart gebruind door de zon, zijn witte sokken steken er bij af, in gympen onder een te korte, gerafelde spijkerbroek. Hij schuift zijn hoofddoek met legermotief wat heen en weer en pakt dan zijn instrument. Intussen heeft de pianist plaatsgenomen achter de vleugel. Je zou eerder denken dat hij accountant of een andere kantoorbeambte is, met zijn grijze kop. Zijn t-shirt lijkt wel een pyjama – of is het een textielbewerking van een schilderij van Miró?
Het is op zijn zachtst gezegd een merkwaardig koppel in een evenzeer merkwaardige omgeving. Het witte marmer van het vredesaltaar van keizer Augustus blinkt op de achtergrond, terwijl de twee artiesten vóór de zwarte piano Italiaanse filmmuziek ten gehore brengen. Een nummer uit Ennio Morricones ‘Once upon a time in America’ komt voorbij, net als de bekende deun van het bitterzoete ‘La Dolce Vita’. Ze spelen niet zomaar de bekende melodieën: het zijn jazz-arrangementen gemaakt door een vriend van het stel. Het is een genot om naar de mannen te kijken en te luisteren. De muziek is soms lastig te herkennen, omdat de lichte stijl er een totaal eigen wending aan geeft. Maar als dan af en toe weer een herkenbare notenreeks voorbij komt, leven de pistoolschoten en de wellustige feestgangers direct op.
Riccardo Fassi geeft vóór elk nummer een korte introductie van het stuk dat hij gaat spelen. Zijn stem is niet hard genoeg en iedere keer dat de gretige gasten achter in de ruimte hier wat van zeggen, herhaalt accordeonist Antonello Salis het gezegde met luide stem, grappende ‘dat hij alleen maar was uitgenodigd om de boel te ‘vertalen’’. Zelf zijn de twee geen cinefielen: soms weten ze niet eens uit welke film de stukken komen (“Het volgende stuk komt uit die ene film, eh tja, met die en die actrice, u weet wel.”). Maar het doet niets af aan de voorstelling, die bij tijd en wijle door wild gestamp en zelfs geschreeuw van Antonello wordt gesierd.
Na afloop staat men met licht gekreun op, zich het achterwerk opkloppend en opwarmend: het was geen gemakkelijke zit, maar wél de moeite waard. Het optreden was een van de vele evenementen georganiseerd tijdens de Museumnacht, die afgelopen weekend plaatsvond. Voor het symbolische bedrag van 1 euro kun je die avond van acht uur ’s avonds tot twee uur ’s nachts ieder museum binnenlopen. Kom je naar Rome, hou dan de site van de musea in Rome in de gaten, of informeer je via een van de vele internationale ‘uitgaanskanalen’: er worden namelijk geregeld festivals en activiteiten georganiseerd die een onvergetelijke draai aan je verblijf geven.
Voor dit jaar zit de Museumnacht er weer op. En Augustus? Die genoot vanaf zijn marmeren reliëf mee met de muziek. Dat had hij zelf ook niet gedacht, dat de vrede waar hij ooit voor streed de mensen tweeduizend jaar later nog steeds in harmonie zou samenbrengen aan de traptreden van zijn altaar.
Museumnacht 2016
Tessa D.M. Vrijmoed 
Leave a comment