Maffioso in Boston

De chit-chat

‘Hoe zit het met die lading horloges?’
‘Die komt morgenmiddag aan.
‘Goed, zorg dat Salvo er aan gaat staan.
‘Komt in orde. En wat moet ik doen met die pakketten Ray-Bans?’
‘Laat dat maar aan mij over, daar heb ik nog een mannetje in Charlestown voor.’

In zijn strakke spijkerbroek zit Angelo in het Caffè dello Sport. Zijn kale knikker gesierd door lang, grijs haar dat halverwege het achterhoofd netjes gekamd zijn kraag in valt. Daar zit hij in zijn net gestreken katoenen blouse, die een keurig vetrolletje net niet kan verhullen. Alles aan deze meneer is goed verzorgd, van zijn gladde, bruingetinte huid tot de hoekjes van de krant die hij leest.
Zijn makker schuift de zonnebril weer op de neus en verlaat de tent. Het Siciliaanse dialect waarin zojuist de laatste zaken zijn besproken doet denken aan hoe de personages uit ‘The Godfather’ met elkaar praten. Binnensmonds, alsof niets hen interesseert, haast theatraal. Met als verschil dat dit écht is. Aan het tafeltje naast me zit een echte mafioso. Dit is Little Italy in Boston, Massachusetts. De georganiseerde Italiaanse misdaad die we zo goed denken te kennen van horen zeggen reikt tot in Amerika. En komt opeens wel erg dichtbij, als Angelo mij hoort praten.

‘Wat? Komt zij niet uit Italië?’ vraagt hij mijn tafelgenoten. ‘Je spreekt beter Italiaans dan de meeste Italianen,’ richt hij zich vervolgens tot mij. ‘Dank u wel’, antwoord ik beleefd. En in gedachten: toe maar, ik ben in gesprek met een rasechte Siciliaan, actief in de criminele Boston-scene.
Voorzichtig probeer ik: ‘Hoe lang woont u al in de Verenigde Staten?’ ‘Reeds 43 jaar. Het is de grootste fout van mijn leven hier te komen. Moet je die Amerikanen zien. Ze weten niet hoe ze zich een cannolo (Siciliaanse lekkernij, TV) moeten laten smaken: ze eten er gewoon twee achter elkaar. Walgelijk. Hier in de wijk wemelt het van de Italiaanse restaurants, maar je kunt er amper vier vinden die degelijk eten opdienen. En dan die porties. Moet je zien hoe ze uit hun kleren barsten. Ze eten veel te veel en genieten er al helemaal niet van.’
Ik lach een beetje ongemakkelijk, maar weet precies wat hij bedoelt. ‘Waarom gaat u niet terug naar uw vaderland?’ ‘Ik zou wel willen, maar ja, dat gaat niet met vijf kinderen. Bovendien heb ik gelimiteerde vrijheid, dus ik moet me een beetje koest houden.’ Tjonge jonge, bedoelt hij nu dat hij in de gaten gehouden wordt door de politie? Ik vind het allemaal maar spannend en houd mijn oren gespitst.
‘Ik zou heel wat over hebben voor een goed bord pasta. Hier smijten ze wat ingevroren vongole uit de supermarkt de pan in en dat roeren ze dan door de spaghetti. En dat zetten ze vervolgens voor een exuberant bedrag op het menu. Bah, wat een smakeloos, commercieel land.’

Mijn reiscompagnons hebben inmiddels de rekening gevraagd. Jammer, ik had wel langer naar de verhalen van Angelo kunnen luisteren. Over zijn moeder die veertien jaar ouder is. Stiekem iets los willen peuteren over die affaires waaraan hij die libertà limitata heeft te danken. Maar ik moet genoegen nemen met een handvol ongezouten meningen over een land dat vol zit met verwijzingen naar en invloed van Italië. Een land dat overigens veel meer te bieden heeft dan fastfood en winstbejag.

N.B.: vanaf nu zul je, in plaats van maandelijks, iedere twee weken een nieuwe melding van ‘Het Colosseum voorbij’ kunnen ontvangen, al naar gelang beschikbaarheid van de auteur.