leven in Rome anno 2021
Inmiddels zijn er een flink aantal maanden voorbij gegaan sinds ik mijn rijbewijs heb gehaald. En wat heb ik naderhand veel bijgeleerd. Tweeëntwintig uur in de auto met een docent ernaast is namelijk vrij weinig. Ook al leer je tijdens de les de noodzakelijke kneepjes van het vak, het echte werk begint daarna. En dat is anders dan een pc-spelletje of een ritje in de botsauto.
Ik neem plaats en groet de examinator, die op de bank achter zit. Maria Grazia, zo leer ik later, is omringd door losse papieren en ze heeft het warm. Dat zie ik aan haar glimmende huid. Verder is ze op en top verzorgd. Lippenstift, oogschaduw en een bloemenbloesje over maar liefst 1, 2, 3 hempjes.
In Rome zijn er overal terrasjes. Smalle stoepen en lege parkeerplaatsen, iedere vierkante meter wordt opgeslokt door tafeltjes en stoeltjes. Laat ik het eens hebben over deze eenvoudige plekjes die op wonderbaarlijke wijze rust weten te scheppen middenin het verkeer.
Het theorie-examen is achter de rug. Eindelijk mag ik ervaren hoe het uitzicht vanaf de bestuurdersstoel in de auto is. En, zoals je in Rome mag verwachten, begin ik mijn eerste rijles vanuit een dubbelgeparkeerde auto in een drukke straat.
De slag is geleverd. Overwinning of nederlaag? De meneer met de dikke buik moet het de generaals vertellen en roept ze daarom wederom één voor één naar voren
Het theorie-examen begint om twaalf uur...maar eerst moeten we de tijd doden op het terrein van het Italiaanse CBR.
Het is zover: vandaag moet ik theorie-examen doen. Maar voordat het moment daar is, worden mijn zenuwen nog wat geteisterd.
De vader van Debora had vroeger een rijschool en als klein meisje kwam ze al nieuwsgierig kijken als hij aan het werk was. De school in Siracusa op Sicilië bevond zich op de benedenverdieping van het huis en zo kon ze makkelijk het beroep van haar pa afkijken.
Het souterrain is een van die typische plekken in Romeinse gebouwen die eigenlijk niet geschikt zijn voor de functie die ze hebben gekregen. Het is er vochtig, er zijn geen ramen. Desondanks worden er driemaal per week verkeerslessen gegeven door Debora. Een beeldschone Siciliaanse met haar tot op de billen.
Sommigen waren vergeten dat het überhaupt nog moest gebeuren, anderen hadden de hoop opgegeven. Zelf wist ik het echter zeker: ooit ga ik rijles nemen. Dat ‘ooit’ is eindelijk ‘nu’ geworden, in het jaar waarin ik het dubbele van de rijgerechtigde leeftijd zal bereiken. En aangezien ik in Rome woon, zal ik het autorijden in Rome moeten leren.
Het Colosseum voorbij 