leven in Rome anno 2021
Inmiddels zijn er een flink aantal maanden voorbij gegaan sinds ik mijn rijbewijs heb gehaald. En wat heb ik naderhand veel bijgeleerd. Tweeëntwintig uur in de auto met een docent ernaast is namelijk vrij weinig. Ook al leer je tijdens de les de noodzakelijke kneepjes van het vak, het echte werk begint daarna. En dat is anders dan een pc-spelletje of een ritje in de botsauto.
Daar komt mevrouw De Examinator aan gereden. De auto stopt zo’n vijftien meter bij de kandidaten vandaan. De spanning stijgt. Met zijn zevenen wiebelen ze op hun voeten, onderaan de trappen van Via Ugo Bassi.
De eerste rijlessen zijn achter de rug. Het een en ander begint net te wennen, totdat er op een dag een nieuwe leraar voor me staat. Voor Carlo is het Colosseum net een computerdesktop.
15 augustus 2018: vandaag woon ik 10 jaar in Rome. Ter gelegenheid hiervan zal ik een beeld schetsen van die kleine dingetjes die het leven voor mij hier zo speciaal maken. Dingetjes waardoor tien makkelijk twintig zou kunnen worden.
Het theorie-examen is achter de rug. Eindelijk mag ik ervaren hoe het uitzicht vanaf de bestuurdersstoel in de auto is. En, zoals je in Rome mag verwachten, begin ik mijn eerste rijles vanuit een dubbelgeparkeerde auto in een drukke straat.
Het theorie-examen begint om twaalf uur...maar eerst moeten we de tijd doden op het terrein van het Italiaanse CBR.
Het is zover: vandaag moet ik theorie-examen doen. Maar voordat het moment daar is, worden mijn zenuwen nog wat geteisterd.
De vader van Debora had vroeger een rijschool en als klein meisje kwam ze al nieuwsgierig kijken als hij aan het werk was. De school in Siracusa op Sicilië bevond zich op de benedenverdieping van het huis en zo kon ze makkelijk het beroep van haar pa afkijken.
Het souterrain is een van die typische plekken in Romeinse gebouwen die eigenlijk niet geschikt zijn voor de functie die ze hebben gekregen. Het is er vochtig, er zijn geen ramen. Desondanks worden er driemaal per week verkeerslessen gegeven door Debora. Een beeldschone Siciliaanse met haar tot op de billen.
Sommigen waren vergeten dat het überhaupt nog moest gebeuren, anderen hadden de hoop opgegeven. Zelf wist ik het echter zeker: ooit ga ik rijles nemen. Dat ‘ooit’ is eindelijk ‘nu’ geworden, in het jaar waarin ik het dubbele van de rijgerechtigde leeftijd zal bereiken. En aangezien ik in Rome woon, zal ik het autorijden in Rome moeten leren.
Het Colosseum voorbij 