Het zijn vreemde tijden. Niemand heeft meer afspraken en lijkt daar amper last van te hebben. Hoewel we tot voor kort met z’n allen verbazingwekkend druk waren met belangrijke dingen. Maar wie ver van het epicentrum van het virus zit, heeft eigenlijk niet te klagen. Dat wij ons opgesloten voelen thuis is daar niks bij. Dat we onze peuters op en neer laten rennen in de gang. Dat we ons schuldig voelen als we op de fiets naar het centrum gaan. Dat we rode ogen hebben van het staren naar beeldschermen. Het is het nieuwe lijden van ons stadsmensen.